เรื่องสั้นแกรนด์ๆไทยแลนด์ 4.0

เรื่องสั้นแกรนด์ๆไทยแลนด์ 4.0

ตอน 03 : เป็นมากกว่าสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร!

โลนลี่วูล์ฟ เขียน
ดิจิทัลอาร์ทิเคิลว้าว ตรวจสอบ

วันนี้โรงเรียนแจงหยุดสองวันเพราะว่ารัฐบาลสั่งให้ปิดแบบฉุกเฉิน แจงก็เลยตื่นสายได้สำหรับเช้าวันนี้

“เอ้า..แจง แจงลงมาทานข้าวได้แล้วลูก เดี๋ยวแม่จะไปทำงานแล้ว” เสียงของแม่แจงดังออกมาจากห้องครัวเหมือนปกติทุกเช้าแต่วันนี้เธอไม่ต้องไปส่งลูกที่โรงเรียนแล้ว

แจงเดินงัวเงียออกมาจากห้องนอนซึ่งอยู่ติดกันกับห้องครัวแล้วก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทานข้าวด้วยสีหน้าคล้ายยังครึ่งหลับครึ่งตื่น

“ดีน่ะ..ได้หยุดตั้งสองวันส่วนแม่ยังต้องฝ่าฝุ่นควันพิษไปทำงานเหมือนเดิม” แม่พูดเหมือนจะประชดและแจงก็ไม่แน่ใจว่าแม่กำลังประชดแจงหรือใครกันแน่

“แทนที่จะสั่งปิดโรงงาน สั่งห้ามรถเมล์ผุๆมาวิ่งรับคนแต่ดันมาสั่งให้เด็กหยุดโรงเรียน..มันเกาถูกที่คันแล้วรึ” ชัดเจนแล้วว่าแม่ไม่ได้พูดกระทบแจงแต่แม่ก็ได้ทำให้บรรยากาศของเช้าวันนี้ดูขุ่นมัวซึ่งไม่ต่างอะไรจากความขมุกขมัวของฝุ่นควันพิษจริงๆข้างนอกบ้านนั่นเลยสักนิด

“แล้วแม่จะบ่นทำไมเล่า..บ่นไปแล้ว อะไรมันจะดีขึ้นทันตาเห็นไหม” แจงพูดสวนแม่ออกไปอันเป็นปกติของสองคนแม่ลูกที่ชอบปะทะคารมกันแทบจะทุกครั้งไป

แจงอยู่กับแม่เพียงลำพังสองคนที่บ้านหลังนี้นับจากวันที่มะเร็งปอดได้คร่าเอาชีวิตของคุณพ่อไปจากแจงและแม่ตั้งแต่สองปีที่แล้ว แจงมีภาพลักษณ์ภายนอกที่ดูเรียบร้อย ไม่ค่อยสุงสิงกับใครและก็มีโลกส่วนตัว ดังนั้นเพื่อนๆของแจงที่โรงเรียนจึงไม่ค่อยจะมีใครที่สนิทสนมด้วยมากนัก

“แจงว่าน่ะแม่..วันนี้มันก็เหมือนกับทุกๆวันน่ะแหล่ะ แจงว่าไม่เห็นจะแตกต่างกันตรงไหนเลย”
“อ้าว มันจะเหมือนกันได้ไง ก็ปีนี้เค้าบอกว่าฝุ่นอะไรน่ะพีๆเอ็มๆอะไรนั่นมันเยอะผิดปกติ”

“พีเอ็มสองจุดห้าแม่..ปีนี้ในโซเชี่ยลเค้าก็คุยกันเยอะเรื่องฝุ่นนี่ แต่ปีก่อนๆแจงไม่เห็นว่าจะมีใครออกมาพูดเรื่องนี้กันเลยทั้งๆที่หมอกฝุ่นควันก็อยู่เต็มท้องฟ้าไปหมดเหมือนกับปีนี้เปี๊ยบเลย”

นอกเหนือจากการเตรียมตัวเข้าสอบเก้าวิชาสามัญในช่วงกลางเดือนกุมภาพันธ์ที่จะถึงนี้แล้ว แจงก็มักจะเข้าไปติดตามอ่านข่าวสารโซเชี่ยลมีเดียในมือถือทุกวัน มันทำให้แจงได้เห็นถึงกระแสแห่งโลกโซเชี่ยลในปัจจุบันว่าเค้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันบ้างและที่สำคัญเธอยังได้เห็นถึงความแตกต่างของกระแสสังคมที่เปลี่ยนไปเมื่อเทียบกับช่วงเวลาเดียวกันของปีที่ผ่านมาอีกด้วย

“จริงๆน่ะแม่..ยังไม่เคยมีใครวัดค่าฝุ่นพีเอ็มสองจุดห้ากันมาก่อน เพิ่งจะมาวัดอย่างจริงๆจังๆก็ปีนี้แหล่ะ ”

“แกกำลังจะบอกแม่ว่าไอ้ฝุ่นบ้านี่มันเยอะมาตั้งแต่ปีก่อนหน้าโน่นแล้วใช่ไหม?” ซิงเกิลมัมอย่างแม่แจงไม่ใช่แค่แม่บ้านธรรมดาแต่เธอยังทำงานเป็นหัวหน้าฝ่ายบัญชีของบริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่งที่มีสำนักงานใหญ่อยู่บนถนนสีลมอีกด้วย

“แม่ว่าใช่ป่ะล่ะ..ไม่งั้นพ่อจะมาด่วนจากเราไปตอนที่พ่ออายุแค่เท่าไหร่เอง..หกสิบสองใช่ป่ะ”

“มันก็จริงของแกน่ะ..เออๆเอาล่ะๆ แม่ต้องรีบไปทำงานแล้ว..จะสายแล้วเนี่ย”

สองแม่ลูกเพิ่งจะคุยกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราวก็วันนี้เอง แจงกับแม่มักไม่ค่อยจะได้คุยอะไรกันมากมายนักและเช้านี้แจงก็แอบดีใจเล็กๆที่แม่เห็นด้วยกับความคิดของเธอเพราะแต่ไหนแต่ไรมาแม่ก็มักจะเอาแต่ความเห็นของแม่เป็นใหญ่เสมอ

แจงพักสายตาจากการอ่านตำราเรียนอย่างคร่ำเคร่งมาสามชั่วโมงติดต่อกันด้วยการเข้าไปอัพเดทอ่านข้อความใหม่ๆในไลน์สแควร์จากมือถือของเธอและก็มีห้องหนึ่งที่เธอมักจะเข้าไปใช้บริการหรืออ่านเป็นประจำทุกวัน

‘..พี่ค่ะหนูอยากจะเป็นนักเขียนให้ได้เหมือนพวกพี่ๆจังเลยค่ะ พอจะให้คำแนะนำหนูได้มั่งไหมค่ะว่าควรจะเตรียมตัวยังไงดี’ เป็นข้อความของผู้ใช้งานคนหนึ่งที่ชื่อ ‘นู๋เอง’ โผล่ขึ้นมาและเป็นข้อความที่แจงยังไม่ได้เปิดอ่านเมื่อสิบสองนาทีที่แล้ว

จากนั้นก็มีข้อความของผู้ใช้งานอีกคนที่ชื่อ ‘วาลินทร์’ ตอบกลับมาในนาทีที่เลี่ยๆกันว่า ‘หนูเคยเขียนมาก่อนไหม เอามาแชร์ในกลุ่มให้พวกพี่ๆดูก่อนก็ดีน่ะ’

‘เคยค่ะพี่..แต่พอหนูให้เพื่อนๆอ่าน เพื่อนๆบอกว่าให้หนูไปหัดเขียนมาใหม่’

‘อ้าว..ทำไมล่ะ’ วาลินทร์ถามพร้อมส่งอีโมจิหน้าตาสงสัยตามมาด้วย

‘เพื่อนมันบอกว่าจะอ่านของนักเขียนที่มีชื่อเท่านั้น พวกมือสมัครเล่นอย่างหนูเขาไม่อยากจะอ่านกันค่ะ มันเสียเวลา’ เธอส่งพร้อมอีโมจิหน้าตาเศร้าเหมือนกำลังจะร้องไห้

‘ว้า แย่จังเด็กสมัยนี้ แทนที่จะให้กำลังใจเพื่อน’ วาลินทร์รีบตอบกลับในทันทีด้วยเขาเป็นแอดมินห้องที่มีมารยาท หลังจากนั้นก็มีผู้ใช้งานคนอื่นๆเข้ามาอ่านและก็ได้แสดงความเห็นต่างๆนาๆ หนึ่งในความเห็นที่น่าสนใจ ณ เวลานั้นก็คือ ‘ขอแนะนำเลยน่ะค่ะ..ว่าน้องต้องพิสูจน์ตัวเองให้ได้ก่อนค่ะว่าน้องก็คือของจริงคนหนึ่ง’

‘ของจริงเริ่มที่ตัวน้องต้องมีความกระหายที่จะเอาชนะให้ได้ค่ะ จากนั้นทุกอย่างก็จะทำหน้าที่ของมันเอง ทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางของมันเอง’ ข้อความนี้ทำเอาทุกคนในห้องดูเหมือนจะพากันหยุดหายใจไปชั่วขณะจิตหนึ่ง ก่อนที่ ‘นู๋เอง’ จะเริ่มพิมพ์ข้อความตามต่อมาอย่างติดๆชนิดที่ไม่ลังเลใจเลยสักนิดว่า

‘หนูอยากค่ะ..หนูอยากจะเอาชนะตัวเองและก็เอาชนะทุกๆคนให้ได้ค่ะพี่’

‘ต้องอย่างนี้สิ ได้แชทกันแค่นี้พี่ก็รู้ทันทีแล้วล่ะว่าวิญญาณนักเขียนในตัวของน้องน่ะมันโหยหาขนาดไหน น้องรู้จักท่านประธานาธิบดีแห่งอเมริกาคนที่ 16 ที่ชื่อ อับราฮัม ลินคอล์น ไหมค่ะ’

‘รู้จักค่ะ เคยเรียนประวัติศาสตร์อเมริกานานแล้วแต่ก็จำได้ว่าท่านเป็นประธานาธิบดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของอเมริกาด้วยใช่ไหมค่ะ’

‘ใช่แล้วค่ะ แล้วรู้ไหมค่ะว่าก่อนที่ท่านจะขึ้นมาเป็นประธานาธิบดีของอเมริกาได้เนี่ย..ท่านต้องผ่านความยากลำบากอะไรมาบ้าง’

‘อืมม์..ไม่แน่ใจว่าที่โรงเรียนเคยสอนหนูเรื่องนี้น่ะค่ะพี่’ เธอส่งข้อความมาพร้อมกับอีโมจิหน้าตาสงสัย

‘ท่านเคยลงเลือกตั้งจะเป็นสมาชิกสภาครั้งแรกแล้วก็แพ้เลยแต่ท่านก็ไม่ยอมแพ้..ลงเลือกตั้งใหม่อีกครั้งในปีต่อไปก็ดันไปแพ้เค้าอีก ถ้าเป็นบ้านเราก็เรียกว่าสส.สอบตกใช่ไหม ทีนี้พอมาปีที่สามท่านก็ลงสมัครอีกด้วยความที่ไม่เคยย่อท้อแต่ก็แพ้คนอื่นอีกเหมือนเดิมคือต้องเข้าใจก่อนว่าการที่จะเป็นสส.กับเค้าให้ได้นี่จะต้องเอาชนะใจคนทั้งประเทศให้ได้ก่อนใช่ไหม’

‘แทนที่ท่านจะทำใจและก็ยอมรับผลแห่งความพ่ายแพ้ถึงสามครั้งติดๆกันนั้น ท่านกลับเลือกที่จะไปสมัครลงเลือกตั้งเป็นวุฒิสมาชิกแทนแต่ผลที่ออกมาท่านก็สอบตกอีกเช่นเคย ไม่ได้เป็นไปอย่างที่คาดไว้ หากเป็นคนอื่นป่านนี้ก็คงจะเก็บกระเป๋าและกลับบ้านไปแล้วแต่ว่าไม่ใช่ท่าน’ ตอนนี้มีสมาชิกในห้องเข้ามาอ่านแล้วสามร้อยกว่าคนจากสมาชิกทั้งหมดห้าร้อยหกสิบสามคนซึ่งหนึ่งในนั้นก็รวมเอาแจงที่กำลังซุ่มแอบอ่านอย่างเงียบๆคนเดียวด้วย

‘หนูเริ่มจำได้ล่ะค่ะพี่..แล้วก็ดูเหมือนว่าท่านจะลงเลือกตั้งวุฒิสมาชิกอีกครั้งใช่หรือเปล่าค่ะ’

‘เก่งมาก..ถูกต้องเลยค่ะและลงเลือกตั้งวุฒิสมาชิกครั้งที่สองนี้ท่านก็พบกับความพ่ายแพ้อีกเช่นเคย’

‘แต่สุดท้ายคนอเมริกันทั้งประเทศก็เลือกท่านให้ขึ้นมาเป็นประธานาธิบดีได้ยังไงกันค่ะพี่ หนูยังสงสัยอยู่เลย’

‘ความกระหายที่จะเอาชนะของท่านไงล่ะค่ะ ง่ายๆ สั้นๆ ตรงไปตรงมา’ อดีตประธานาธิบดีคนที่ 16 ของสหรัฐอเมริกา อับราฮัม ลินคอล์น ท่านได้ต่อสู้ในทางการเมืองมาอย่างยาวนานถึง 30 กว่าปี นับจากวันที่ลงเลือกตั้งสมาชิกสภาครั้งแรกจนถึงวันที่ท่านได้รับเลือกเข้ามาเป็นประธานาธิบดีแห่งสหรัฐอเมริกาและท่านได้พิสูจน์ตัวเองให้โลกได้รับรู้แล้วว่าท่านนั้นก็เป็นของจริงที่ทำจริงและก็เอาจริงเอาจังกับเขาคนหนึ่งเหมือนกัน

“แจง แจงมาช่วยแม่ขนของเข้าบ้านหน่อยเร็ว” เสียงของแม่แจงแหวกอากาศมากระทบโสตประสาทของแจงเข้าอย่างจังทำให้แจงออกจากภวังค์ประวัติศาสตร์ชาติอเมริกาไปชั่วขณะและความรู้สึกได้บอกตัวเองว่านี่มันหกโมงเย็นแล้วหรือนี่

“มา..มาแม่เดี๋ยวแจงจะช่วยแม่เอง..แจงรักแม่ที่สุดในโลกเลย” แจงไม่คิดเลยว่าคำพูดนี้จะหลุดออกมาจากปากของตัวเองได้และยังสร้างความงุนงงต่อแม่แจงที่ตอนนี้ทำหน้าทำตาเหมือนตัวอีโมจิที่ทำหน้าสงสัย แต่ก็นั่นแหล่ะสองคนแม่ลูกคู่นี้มักจะสร้างเซอร์ไพรซ์ให้กันและกันเสมอ คาดเดาได้ยาก แต่สิ่งหนึ่งที่แจงบอกกับตัวเองได้ตอนนี้เลยก็คือเธอจะต้องสอบเข้าเรียนต่อในคณะนิติศาสตร์ให้จงได้เพราะเธอมั่นใจแล้วว่าเธอเองก็เป็น ‘ของจริง’ เหมือนคนอื่นเขาได้เหมือนกันน่ะ (จะบอกให้ 55)

“ผมจะเตรียมตัวให้พร้อม และวันหนึ่งโอกาสของผมก็จะมาถึง”
ABRAHAM LINCOLN

“ผมเป็นคนเดินช้า แต่ผมไม่เคยเดินถอยหลัง”
ABRAHAM LINCOLN

“ผมไม่เคยมีนโยบายอะไรเลย ผมเพียงแค่พยายามทำให้ดีที่สุดในวันนี้และทุกๆวัน”
ABRAHIM LINCOLN

“เป็นการดีหากเราเงียบแล้วปล่อยให้คนอื่นคิดว่าเรานั้นโง่เขลา ดีกว่าปริปากออกไปแล้วข้อสงสัยนั้นกระจ่าง”
ABRAHAM LINCOLN

“เมื่อคุณมั่นใจว่าจุดที่คุณยืนอยู่นั้นถูกต้องแล้ว จงยืนให้มั่นคง”
ABRAHAM LINCOLN

“หากผมมีเวลา 6 ชั่วโมง ในการตัดต้นไม้ ผมจะใช้เวลา 4 ชั่วโมงแรกในการลับขวานให้คม”
ABRAHAM LINCOLN

ตอน 01 : เป็นมากกว่าร้านก๋วยเตี๋ยว!
https://timeline.line.me/post/_deSweeRLeVhsOkRLXzAnXwbWRtxAUE9zmU-Q1FM/1154789369402032167

ตอน 02 : เป็นมากกว่าร้านขายดอกไม้ออนไลน์!
https://timeline.line.me/post/_deSweeRLeVhsOkRLXzAnXwbWRtxAUE9zmU-Q1FM/1154854831202039208

ติดตามทางบล็อค
https://digitalarticlewow.blogspot.com/2019/01/

ติดตามทางเฟสบุ้ค
https://m.facebook.com/DigitalArtWOW/

#ดิจิทัลอาร์ตว้าว
#ดิจิทัลอาร์ทิเคิลว้าว
#DigitalArtWOW
#DigitalArticleWOW
#คุยข่าวทันโลกดิจิทัล

หรือติดตามทางไลน์สแควร์ ‘คุยข่าวทันโลกดิจิทัล’ ไลน์สแควร์ที่แชทคุยแลกเปลี่ยนความรู้ทางโลกไอทีกันทุกวัน ไร้วันหยุด สนุกจริงๆ
‭https://line.me/ti/g2/5XEjGt21Fo4ojjo9OOEHpARxq5OGDApA51DAfLbOOjREY6otKlRQHHPJo5-pnZCs